niedziela, 29 lipca 2012

Ogólnopolska konferencja naukowa "Czy wszystko już było?"


W dniach 15-16 listopada 2012 roku odbędzie się w Poznaniu ogólnopolska konferencja naukowa pt. "Czy wszystko już było?" organizowana przez Koło Naukowe Studentów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, Koło Naukowe Obrotu Dziełami Sztuki i Prawnej Ochrony Dziedzictwa Kulturowego „Van Meegeren”, Koło Naukowe Kulturoznawców Sekcja Filozofii Mediów oraz Sekcja Badań Nad Kulturą Artystyczną Kulturoznawstwa UAM.
Wszystkie osoby zainteresowane wzięciem udziału w konferencji proszone są o przesłanie zgłoszenia do dnia 10 października 2012 roku.
Szczegółowe informacje wraz z opisem konferencji znajdują się tutaj 

Przykładowe tematy referatów:
- prawo autorskie w dobie współczesnej kultury wizualnej
-przesłanki ochrony,
-utwory samoistne i niesamoistne: cienka granica,
-prawo cytatu w sztukach wizualnych,
-autorskie prawa osobiste,
-autorskie prawa majątkowe,
-ruch wolnej kultury: alternatywa dla współczesnego prawa autorskiego?
- obrót falsyfikatami jako problem prawny
- autoplagiat, czyli jak dwukrotnie zarobić na tym samym

Osoby należące do Sekcji Prawa Własności Intelektualnej TBSP UJ mogą ubiegać się o dofinansowanie wyjazdu na konferencję. W tym celu należy się skontaktować ze mną we wrześniu.



środa, 18 lipca 2012

Komisja proponuje ułatwienia w udzielaniu licencji na utwory muzyczne na jednolitym rynku

Komunikat prasowy
 Bruksela, dnia 11 lipca 2012 r.

Komisja Europejska zaproponowała dziś wprowadzenie środków mających na celu modernizację stowarzyszeń zbiorowego zarządzania prawami autorskimi oraz środków zachęcających do promowania ich przejrzystości i skuteczności.
Nowe technologie cyfrowe otwierają szerokie możliwości zarówno dla twórców, konsumentów, jak i dla przedsiębiorstw. Rosnący popyt na dostęp w trybie online do treści kulturowych (np. muzyki, filmów, książek itp.) nie zna granic ani ograniczeń krajowych. To samo dotyczy również usług internetowych umożliwiających dostęp do tych treści. W tym miejscu, zwłaszcza w sektorze muzycznym, do gry wchodzą organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, które w imieniu kompozytorów i autorów tekstów zarządzają udzielaniem licencji na korzystanie w internecie z utworów muzycznych chronionych prawem autorskim. Zbierają one także opłaty licencyjne i dokonują ich redystrybucji.
Jednakże niektóre z tych organizacji mają problemy z dostosowaniem się do wymagań w zakresie zarządzania prawami do korzystania z utworów muzycznych w internecie, zwłaszcza w kontekście transgranicznym. Dzięki przedstawionemu dziś wnioskowi te stowarzyszenia zbiorowego zarządzenia prawami autorskimi, które pragną udzielać licencji na swój repertuar na różnych terytoriach, musiałyby spełniać normy europejskie. Ułatwiłoby to usługodawcom uzyskiwanie niezbędnych licencji na muzykę, która ma być rozpowszechniana online w całej UE oraz zagwarantowałoby, że dochody są prawidłowo zbierane i przekazywane kompozytorom i autorom tekstów na sprawiedliwych zasadach.
Ogólnie rzecz biorąc, organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi działające we wszystkich sektorach musiałyby spełniać nowe normy europejskie przewidujące poprawę sposobu zarządzania i większą przejrzystość w prowadzeniu działalności. Konieczność wprowadzenia zmian w niektórych praktykach tych organizacji została podkreślona przez niedawne przypadki, kiedy to tantiemy zebrane w imieniu posiadaczy praw autorskich zostały utracone w wyniku niewłaściwej polityki inwestycyjnej, a także przez stwierdzone opóźnienia płatności takich honorariów na rzecz właścicieli praw autorskich.
Komisarz do spraw rynku wewnętrznego i usług Michel Barnier powiedział: „Potrzebujemy europejskiego jednolitego rynku cyfrowego, który funkcjonowałby z korzyścią dla twórców, konsumentów i usługodawców. Bardziej efektywne stowarzyszenia zbiorowego zarządzania prawami autorskimi ułatwiłyby usługodawcom rozwijanie nowych usług ponad granicami, co służy zarówno europejskim konsumentom, jak i różnorodności kulturowej.” Komisarz dodał również, że „organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi powinny działać z zachowaniem pełnej przejrzystości i gwarantować twórcom bardziej terminowe wynagrodzenie za ich pracę. Ma to kluczowe znaczenie dla dalszych inwestycji w kreatywność i innowacje, które z kolei będą prowadzić do dodatkowego wzrostu gospodarczego i zwiększenia konkurencyjności.”
Główne elementy proponowanej dyrektywy
Dzisiejszy wniosek ma dwa wzajemnie uzupełniające się cele:
  • Promowanie większej przejrzystości i poprawy zarządzania w stowarzyszeniach zbiorowego zarządzania prawami autorskimi poprzez zwiększenie obowiązków w zakresie sprawozdawczości i kontrolę ich działalności przez właścicieli praw autorskich, tak aby stworzyć zachęty do większej innowacyjności i poprawy jakości usług.
  • Na tej podstawie i bardziej szczegółowo – promowanie i ułatwienie udzielania licencji, obejmujących różne terytoria i repertuary, na korzystanie w internecie z utworów muzycznych chronionych prawem autorskim w UE/EOG.
W praktyce:
  • Posiadacze praw autorskich mieliby bezpośredni wpływ na zarządzanie swoimi prawami, byliby szybciej wynagradzani, a możliwość wyboru najskuteczniejszego dla ich celów stowarzyszenia zbiorowego zarządzania prawami autorskimi zapisano by w prawodawstwie. Przyczyni się to do lepszej ochrony interesów właścicieli praw autorskich, jak również do lepszego dostępu do treści kulturowych dla konsumentów.
  • Nowe przepisy zmieniłyby sposób, w jaki działają organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w całej Europie, dzięki nowym wymaganiom, takim jak: lepsze zarządzanie repertuarem, szybsze płatności na rzecz członków, jasność w zakresie dochodów z wykorzystania praw, roczne sprawozdanie dotyczące przejrzystości i dodatkowe informacje dostarczane bezpośrednio do posiadaczy praw autorskich i partnerów biznesowych (takich jak inne organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi). Państwa członkowskie musiałyby stosować mechanizmy rozwiązywania sporów pomiędzy stowarzyszeniami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i posiadaczami praw autorskich. Ulepszone standardy i procesy powinny skutkować sprawniejszym funkcjonowaniem takich organizacji i większym zaufaniem do ich działalności.
  • Proces udzielania licencji, obejmujących różne terytoria, na korzystanie w internecie w różnych krajach z utworów muzycznych chronionych prawem autorskim byłby łatwiejszy, ale także podlegałby obowiązkowi wykazania zdolności technicznych do skutecznego wykonywania takich zadań. Byłoby to korzystne zarówno dla autorów, dostawców usług internetowych, jak i dla obywateli.
Kontekst
Stowarzyszenia zbiorowego zarządzania prawami autorskimi działają jako pośrednicy pomiędzy właścicielami praw autorskich w przemyśle muzycznym, ale także w zakresie innych form sztuki, takich jak książki lub filmy, a usługodawcami pragnącymi wykorzystać ich utwory. Udzielają one licencji w zakresie praw autorskich, pobierają tantiemy oraz zajmują się przekazywaniem dochodów posiadaczom praw autorskich w sytuacji, gdy indywidualne negocjowanie licencji z poszczególnymi twórcami byłoby niepraktyczne i pociągałoby za sobą wysokie koszty transakcyjne. W UE istnieje ponad 250 stowarzyszeń zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, które zarządzają dochodami w wysokości ok. 6 mld euro rocznie. Wykorzystanie praw w sektorze muzycznym stanowi ok. 80 proc. całkowitych dochodów uzyskanych przez takie stowarzyszenia.
Zbiorowe zarządzanie tymi prawami jest również ważne dla przyznawania licencji dostawcom usług muzycznych online (usługi pobierania muzyki, usługi transmisji strumieniowej). Odnosi się to w szczególności do praw osób, które komponują muzykę lub piszą teksty. Dostawcy usług online często pragną działać na wielu terytoriach i oferować bogaty katalog utworów muzycznych. Równie często chcą oni wypróbowywać nowe modele biznesowe. Wszystko to sprawia, że udzielanie licencji na usługi świadczone online jest bardzo skomplikowane. Wiele stowarzyszeń zbiorowego zarządzania prawami autorskimi nie jest jeszcze gotowych na te wyzwania i w rezultacie usługodawcy napotykają na poważne trudności z uzyskaniem licencji niezbędnych do uruchomienia usług muzycznych online w całej UE. Prowadzi to do zmniejszenia oferty takich usług dostępnych dla konsumentów w całej UE i wolniejszego wprowadzania innowacyjnych usług.
Proponowana dyrektywa przyczynia się do stworzenia jednolitego rynku dla własności intelektualnej i jest ona częścią strategii Komisji na 2011 r. w zakresie własności intelektualnej:
W 2011 r. Komisja wskazała również na te działania jako istotny wkład we wzrost gospodarczy na europejskim jednolitym rynku:
Zob. także: MEMO/12/545
Dodatkowe informacje

powyższy komunikat pochodzi ze strony KE

niedziela, 15 lipca 2012

Spotkanie Sekcji - Nowe Władze.

W dniu 28 czerwca miało miejsce spotkanie Sekcji Prawa Własności Intelektualnej. 
Sekcja wybrała nowe władze na kolejny rok akademicki swojej działalności oraz opracowała plan działalności sekcji na ten okres.

Nową przewodniczącą sekcji na rok akademicki 2012/2013 została Basia Witecka. 
Wiceprzewodniczącymi sekcji na rok akademicki 2012/2013 zostali Jakub Skowronek oraz Magdalena Magda.

Wszystkich chętnych zapraszamy do działalności w naszej sekcji w przyszłym roku akademickim. 

Kontaktować się z nami można poprzez mail : 

Przewodnicząca Basia Witecka - barbara.witecka@uj.edu.pl
Wiceprzewodniczący Jakub Skowronek - skokubas@gmail.com
Wiceprzewodnicząca Magdalena Magda -  linoskoczek7@gmail.com

Tomasz Raczyński - tomrac@op.pl

środa, 4 lipca 2012

TSUE: Wyczerpanie prawa do kopii programu komputerowego

W dniu 3.7.2012 r. zapadł wyrok w sprawie UsedSoft GmbH przeciwko Oracle International Corp. (C-128/11).
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Oracle tworzy i sprzedaje programy komputerowe. Programy te są sprzedawane poprzez stronę internetową, z której są pobierane pliki. Zgodnie z postanowieniami umowy nabywcy programów uzyskują bezterminowe, niewyłączne, nieprzenoszalne i wolne od opłat prawo korzystania z wszystkich produktów i usług Oracle, wyłącznie do własnego użytku gospodarczego. 
UsedSoft sprzedaje używane licencje na programy komputerowe, a w szczególności używane licencje na korzystanie z programów komputerowych Oracle. UsedSoft nabywa w tym celu od klientów Oracle takie licencje lub ich części, jeśli pierwszy nabywca początkowo kupił te licencje na korzystanie dla takiej ilości użytkowników, która przekraczała jego potrzeby.
Klienci UsedSoft, którzy nie są posiadaczami danego programu komputerowego Oracle, pobierają go, po nabyciu takiej używanej licencji, bezpośrednio ze strony internetowej Oracle. Natomiast klienci, którzy są już posiadaczami tego programu komputerowego i którzy dokupują licencje dla dodatkowych użytkowników, są nakłaniani przez UsedSoft do skopiowania programu komputerowego do pamięci głównej komputerów tych użytkowników.
Spółka Oracle chcąc powstrzymać takie praktyki UsedSoft wytoczyła przeciwko niej powództwo.
W związku z zaistniałymi wątpliwościami sąd odsyłający postanowił zawiesić postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującymi pytaniami:

„1)      Czy ten, kto może powołać się na wyczerpanie prawa do [rozpowszechniania] kopii programu komputerowego, jest »uprawnionym nabywcą« w rozumieniu dyrektywy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2009/24?
2)      W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy prawo do [rozpowszechniania] kopii programu komputerowego wyczerpuje zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 2009/24 […] sporządzenie przez nabywcę kopii poprzez [pobranie] programu z Internetu na nośnik danych za zgodą [podmiotu praw autorskich]?
3)      W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej również na pytanie drugie: czy również ten, kto nabył »używaną« licencję na oprogramowanie, może w odniesieniu do sporządzenia kopii programu powołać się »jako uprawniony nabywca«, na podstawie art. 5 ust. 1 i art. 4 ust. 2 dyrektywy 2009/24, na wyczerpanie prawa do [rozpowszechniania] kopii programu komputerowego sporządzonej przez pierwszego nabywcę poprzez [pobranie] programu z Internetu na nośnik danych za zgodą [podmiotu praw autorskich], jeżeli pierwszy nabywca usunął swoją kopię programu albo jej nie używa?”.

Na tak postawione pytania Trybunał odpowiedział następująco:

1)      Wykładni art. 4 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych należy dokonywać w taki sposób, iż prawo do rozpowszechniania kopii programu komputerowego zostaje wyczerpane, jeśli podmiot praw autorskich, który zezwolił, choćby i nieodpłatnie, na pobranie tej kopii z Internetu na nośnik danych, również przyznał, w zamian za zapłatę ceny mającej umożliwić mu uzyskanie wynagrodzenia odpowiadającego wartości gospodarczej kopii dzieła, którego jest on właścicielem, prawo do nieograniczonego w czasie korzystania z tej kopii.
2)      Wykładni art. 4 ust. 2 oraz art. 5 ust. 1 dyrektywy 2009/24 należy dokonywać w ten sposób, iż w przypadku odsprzedaży licencji na korzystanie obejmującej odsprzedaż kopii programu komputerowego pobranej ze strony internetowej podmiotu praw autorskich, licencji, która została początkowo przyznana pierwszemu nabywcy przez ten podmiot praw autorskich na czas nieograniczony i w zamian za zapłatę ceny mającej mu umożliwić uzyskanie wynagrodzenia odpowiadającego wartości gospodarczej kopii jego dzieła, drugi nabywca tej licencji, podobnie jak każdy następny, mogą się powołać na przewidziane w art. 4 ust. 2 tej dyrektywy wyczerpanie prawa do rozpowszechniania, i, co za tym idzie, mogą zostać uznani za uprawnionych nabywców kopii programu komputerowego w rozumieniu art. 5 ust. 1 tej dyrektywy i korzystać z przewidzianego w tym przepisie prawa do zwielokrotniania.


 

wtorek, 3 lipca 2012

TSUE: Swobodny przepływ towarów może być ograniczony z uwagi na ochronę praw autorskich

W dniu 21 czerwca 2012 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie C - 5/11.
Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:
Obywatel niemiecki T. Donner został skazany za pomocnictwo w niedozwolonym rozpowszechnianiu utworów chronionych prawami autorskimi.
W sprawie ustalono, iż T. Donner brał udział w rozpowszechnianiu w Niemczech, chronionych prawem autorskim, reprodukcji mebli w stylu Bauhaus. Kopie tych mebli znajdowały się we Włoszech, gdzie w latach 2005-2008 nie były objęte ochroną prawnoautorską. 
Spółka Dimensione Direct Sales Srl, z siedzibą w Bolonii, oferowała klientom mającym siedzibę w Niemczech sprzedaż reprodukcji elementów umeblowania w stylu Bauhaus poprzez ogłoszenia w czasopismach, dodatki do czasopism, bezpośrednią wysyłkę pocztową reklamy do adresata oraz niemieckojęzyczną stronę internetową, nie posiadając przy tym licencji wymaganych do sprzedaży tych towarów w Niemczech. Natomiast spółka In.Sp.Em. Srl, w której prezesem zarządu był T. Donner, zajmowała się transportem mebli, do klientów, którzy nie odebrali ich osobiście z terenu Włoch. Kierowcy spółki Inspem odbierali towary w magazynie w Sterzing, za zapłatą na rzecz spółki Dimensione ceny ich sprzedaży. W trakcie dostawy na rzecz klientów w Niemczech Inspem żądała od nich zapłaty ceny za dostarczony towar oraz kosztów jego transportu. 
Sąd niemiecki ustalił, że przeniesienie prawa własności mebli nastąpiło we Włoszech, natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania nastąpiło w Niemczech, w momencie przekazania towarów nabywcy. Sprzedaż w rozumieniu § 106 UrhG wymaga przeniesienia własności sprzedawanego towaru oraz przeniesienia prawa do rozporządzania ze sprzedawcy na nabywcę. W związku z czym do sprzedaży mebli dochodziło na terenie Niemiec, gdzie meble były objęte ochroną prawnoautorską. 
Od tego wyroku T. Donner wniósł rewizję, w której podnosił, że „publiczne rozpowszechnianie” w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29, a tym samym w rozumieniu § 17 UrhG, oznacza przeniesienie własności towarów oraz że w sprawie przed sądem krajowym miało ono miejsce we Włoszech. Skazanie go na podstawie innej wykładni naruszałoby swobodę przepływu towarów zagwarantowaną przez art. 34 TFUE, ponieważ wynikałby z niej sztuczny, nieuzasadniony podział rynków. Wreszcie, po trzecie, podnosi on, że w każdym razie wydanie we Włoszech rzeczonych towarów przewoźnikowi, który wykonywał dostawę tych towarów na rachunek określonych klientów, stanowiło przeniesienie posiadania, oraz że również z tego punktu widzenia istotne okoliczności miały miejsce we Włoszech.
W wyniku wniesienia skargi rewizyjnej Federalny Sąd Najwyższy zawiesił postępowanie i zadał Trybunałowi następujące pytanie:
„Czy art. 34 TFUE i 36 TFUE, regulujące swobodny przepływ towarów, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby pomocnictwo w niedozwolonym rozpowszechnianiu utworów chronionych prawami autorskimi podlegało karze w wyniku zastosowania krajowych przepisów karnych, jeżeli w przypadku transgranicznej sprzedaży utworu chronionego prawami autorskimi w Niemczech jednocześnie:
–        utwór ten zostaje przywieziony do Niemiec z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej i rzeczywiste władztwo nad nim zostaje przeniesione w Niemczech, i
–        przeniesienie własności następuje jednak w tym innym państwie członkowskim, w którym utwór nie podlegał ochronie prawa autorskiego lub w którym ochrona ta nie była wykonalna?”.

Trybunał na postawione pytanie odpowiedział następująco:
1)      Handlowiec, który kieruje swoją reklamę do klientów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w określonym państwie członkowskimi i tworzy lub udostępnia im szczególny system dostawy oraz szczególny sposób zapłaty lub zezwala na takie działanie osobie trzeciej, umożliwiając w ten sposób tym klientom dostawę na ich rzecz kopii utworów chronionych prawem autorskim w tym państwie członkowskim, dokonuje w państwie członkowskim, w którym dostawa miała miejsce, „publicznego rozpowszechniania” w rozumieniu art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.
2)      Artykuły 34 TFUE i 36 TFUE powinny być interpretowane w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby państwo członkowskie ścigało na podstawie krajowego prawa karnego pomocnictwo w rozpowszechnianiu bez zezwolenia kopii utworów chronionych przez prawo autorskie, w przypadku gdy kopie takich utworów są publicznie rozpowszechniane na terytorium tego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży skierowanej w szczególności do klientów rzeczonego państwa, do której dochodzi w innym państwie członkowskim, gdzie towary te nie są chronione prawem autorskim lub na ich ochronę nie można skutecznie powoływać się wobec osób trzecich.